فرمول مایع سفید کننده (وایتکس)

مجموعه فرمولسازان

این مجموعه انواع فرمولاسیون مایع سفید کننده (وایتکس) را مطابق با جدیدترین دانش روز ارائه می دهد و همچنین شما را سال ها هم از نظر تولید محصول و هم از نظر به روز رسانی فرمول ها, حمایت و پشتیبانی می کند.

زمینه فعالیت مجموعه

ارائه فرمول تولید مایع سفید کننده (وایتکس), آموزش تولید مایع سفید کننده (وایتکس),

مشاوره و پشتیبانی جهت تامین مواد اولیه و دستگاه و تجهیزات

ارائه تخصصی انواع فرمولاسیون مایع سفید کننده (وایتکس)

مایع سفید کننده معطر, مایع سفید کننده غلیظ

اولین شکل سفید کردن شامل پخش کردن پارچه ها در یک میدان سفید کننده بود تا با اثر خورشید و آب سفید شود. در قرن هفدهم، صنعت سفید کردن پارچه به شکل قابل توجهی در اروپای غربی وجود داشت که از حمام های قلیایی متناوب, معمولاً لیمو و حمام های اسیدی مانند اسید لاکتیک از شیر ترش و بعداً اسید سولفوریک رقیق شده استفاده می کردند. کل این پروسه تا شش ماه به طول انجامید.
سفید کننده های مبتنی بر کلر، که این فرآیند را از ماه ها به ساعت ها کوتاه می کردند، در اواخر قرن 18 در اروپا اختراع شدند. شیمیدان سوئدی کارل ویلهلم شیله کلر را در سال 1774 کشف کرد و در سال 1785 دانشمند فرانسوی کلود برتوله تشخیص داد که می توان از آن برای سفید کردن پارچه ها استفاده کرد. برتوله همچنین هیپوکلریت سدیم را کشف کرد که به اولین سفید کننده تجاری تبدیل شد که به نام آب ژاول از ناحیه ژاول در نزدیکی پاریس که در آن تولید شد نام گرفت. در سال 1820، شیمیدان فرانسوی توانایی ضد عفونی کنندگی و بوزدایی هیپوکلریت ها را کشف کرد.
لویی ژاک تنارد برای اولین بار در سال 1818 پراکسید هیدروژن را با واکنش پر اکسید باریم با اسید نیتریک تولید کرد. پر اکسید هیدروژن برای اولین بار در سال 1882 برای سفید کردن استفاده شد، اما تا سال 1930 اهمیت تجاری پیدا نکرد. سدیم پربورات به عنوان سفید کننده لباسشویی از اوایل قرن بیستم در اروپا استفاده شد و در دهه 1980 در آمریکای شمالی رایج شد.

هر محصول شیمیایی که به صورت صنعتی یا داخلی برای از بین بردن رنگ از پارچه یا الیاف یا تمیز کردن یا از بین بردن لکه ها در فرآیندی به نام بلیچینگ استفاده می شود, سفید کننده نام دارد. که اغلب به طور خاص به محلول رقیق هیپوکلریت سدیم که مایع سفید کننده نیز نامیده می شود، اشاره می کند.

سفید کننده ها با واکنش با بسیاری از ترکیبات آلی رنگی مانند رنگدانه های طبیعی و تبدیل آنها به ترکیبات بی رنگ عمل می کنند. بیشتر سفید کننده ها عوامل اکسید کننده هستند یعنی مواد شیمیایی که می توانند الکترون ها را از مولکول های دیگر حذف کنند, برخی از آنها عوامل کاهنده اند یعنی الکترون اهدا می کنند.
کلر، یک اکسید کننده قوی، عامل فعال بسیاری از سفید کننده های خانگی است. از آنجایی که کلر خالص یک گاز خورنده سمی است، این محصولات معمولا حاوی هیپو کلریت هستند که در صورت نیاز کلر آزاد می کند.

سفید کننده‌ های کاهنده کاربرد های ویژه‌ ای دارند، مانند دی اکسید گوگرد که برای سفید کردن پشم استفاده می‌شود، چه به صورت گاز یا به صورت محلول‌ های سدیم دی تیونیت و سدیم بوروهیدرید.

یک سفید کننده اکسید کننده با شکستن پیوند های شیمیایی تشکیل دهنده کروموفور عمل می کند. این امر مولکول را به یک ماده متفاوت تبدیل می کند که یا حاوی کروموفور نیست یا حاوی کروموفوری است که نور مرئی را جذب نمی کند. این مکانیسم سفیدکننده‌ های مبتنی بر کلر و همچنین آنیون‌ های اکسیژن است که از طریق حمله اولیه هسته‌ دوست واکنش نشان می‌ دهند. یک سفید کننده کاهنده با تبدیل پیوند های دو گانه در کروموفور به پیوند های منفرد عمل می کند. این کار توانایی کروموفور برای جذب نور مرئی را از بین می برد. این مکانیسم سفید کننده های مبتنی بر دی اکسید گوگرد است.

 1) دارای خاصیت لکه بری و سفید کنندگی بالا

2) عدم آسیب به بافت و الیاف پارچه و لباس

3) دارای غلظت مناسب

4) دارای خاصیت ضد عفونی کنندگی و میکروب زدایی

5) در حال تولید صنعتی

وایتکس بیشترین اثر خود را همراه با آب گرم دارد، زیرا گرما، اثر سفید کنندگی مایع را فعال می‌کند. اگر لباس شما قابل شست و شو با آب گرم است، از آب داغ استفاده کنید تا مایع سفید کننده‌ بیشترین اثر را بگذارد. در غیر این صورت آن را با آب ولرم و یا سرد بشویید. برای از بین بردن چرک مردگی لباس سفید، می‌ توانید قبل از اضافه کردن وایتکس، لباس را مدتی در آب گرم خیس کنید.

طبق توصیه سازمان کنترل و پیشگیری از بیماری‌ ها، برای تهیه غلظت مناسب جهت ضد عفونی کردن سطوح لازم است مقدار پنج قاشق غذا خوری از وایتکس در چهار لیتر آب و یا چهار قاشق چایخوری از وایتکس در یک لیتر آب حل شود.

وایتکس یا سفیدکننده یک ضد عفونی کننده موثر و قوی است که در از بین بردن باکتری ها، قارچ ها و ویروس ها موثر است. از مزایای وایتکس، قیمت کم و در دسترس بودن آن است و برای ضد عفونی کردن سطوح در مراکز درمانی نیز توصیه می شود.

مصرف سفید کننده ها در مقدار زیاد باعث آسیب به مری و معده می شود که احتمالاً منجر به مرگ می شود. در تماس با پوست یا چشم، باعث تحریک، خشکی و سوختگی بالقوه می شود. استنشاق دود سفید کننده می تواند به ریه ها آسیب برساند. هنگام استفاده از سفید کننده همیشه باید از تجهیزات حفاظت فردی استفاده شود. سفید کننده هرگز نباید با سرکه یا اسید های دیگر مخلوط شود، زیرا گاز کلر بسیار سمی ایجاد می کند که می تواند باعث سوختگی شدید داخلی و خارجی شود.

گرم کردن سفید کننده و جوشاندن آن ممکن است کلرات تولید کند، یک اکسید کننده قوی که ممکن است منجر به آتش سوزی یا انفجار شود.